I miss ....

Tęsknie.

112. Arachne

Zna ktoś mit o Arachne?
W mitologii greckiej była mistrzynią tkania i haftowania wśród śmiertelników. Na Olimpie tytuł mistrzyni w tym fachu przypadał Atenie. Zazdrosna bogini wyzwała Arachne na pojedynek, który dziewczyna wygrała. Ze złości Atena zniszczyła jej dzieło, a tamta z rozpaczy popełniła samobójstwo. Gdy do Ateny dotarło co się wydarzyło wróciła jej życie zamieniając w pająka.

Gustave Dore ,,Arachne"

Opierając się o ten mit napisałam wiersz. Nawet mi parę razy przez myśl przeszło, że jeśli kiedykolwiek chciałabym wydać tomik (marzenie ściętej głowy ..) to ciekawym było by zamknięcie się w tematyce mitów.

Arachne

Czy pamiętasz jak wielbiono

Twoje rękodzieła?

Zanim przeszły w stan uśpienia

Winne tej pożogi.

Gdy pragnęły każdym tchnieniem

Chwili uwielbienia.

Lecz ich los się skończył marnie

W momencie Twej trwogi.

            Któż to śmiał w swym marnym życiu

            Wynieść się nad bogów,

            Co z Olimpu twardą ręką

            Rządzą nad głowami?

            Kto tak głupi był, że czyni

            Z nich śmiertelnych wrogów?

            Mając dumę ponad życiem,

            A Ich mając za nic.

Niegdyś plotłaś piękny obraz

Na lekkiej tkaninie,

Który zawsze cieszył oczy,

Nie jednych spojrzenie.

Czy wiedziałaś, że ta błogość

Kiedyś w końcu minie?

Gdy Cię wyzwie w pojedynek

Jedna z gwiazd na niebie?

            Któż to śmiał w swym marnym życiu

            Wynieść się nad bogów,

            Co z Olimpu twardą ręką

            Rządzą nad głowami?

            Kto tak głupi był, że czyni

            Z nich śmiertelnych wrogów?

            Mając dumę ponad życiem,

            A Ich mając za nic.

Dziś w marności się pogrążasz

Wciąż dzierżąc rzemiosło

Pochłonięta całym sercem

W moralność i czyny.

Ale na bok odstawiłaś

Przędzę, nić i krosno.

Na rzecz lekkiej i nie trwałej,

Drobnej pajęczyny.

            Któż to śmiał w swym marnym życiu

            Wynieść się nad bogów,

            Co z Olimpu twardą ręką

            Rządzą nad głowami?

            Kto tak głupi był, że czyni

            Z nich śmiertelnych wrogów?

            Mając dumę ponad życiem,

            A Ich mając za nic.

J.M.