79. Bez zmysłów

Bez zmysłów

Co ja tutaj robię? Chcę stąd zaraz iść!

Uciec z tego miejsca. Jak najdalej być.

Zamknąć stary rozdział i otworzyć nowy.

Te rozterki przyprawiają wciąż o zawrót głowy.

Bez mej zgody me powieki wciąż się zamykają.

Odnoszę wrażenie, że swój rozum mają.

Bo choć ciągle, notorycznie przysłaniają wzrok

Przez co widzę dosyć często przenikliwy mrok,

Czasem dobrze jest pożegnać się ze swoim widzeniem,

Aby potem spojrzeć na coś ze świeżym spojrzeniem.

Co gdy słyszę wciąż te straszne i okropne rzeczy?

Tą codzienność co wciąż płacze i piskliwie skrzeczy.

Chciałabym choć na chwilę wyłączyć swój słuch.

Lecz czy człowiek by to zrobił, gdyby tylko mógł?

Odciąć się od świadomości ciągłego jestestwa,

Krok być ciągle przed odwagą decyzji podjęcia.

Czuję zapach nieprzyjemny. Coś gdzieś brzydko śmierci.

Notorycznie, nieprzerwanie nos od tego swędzi.

Z chęcią zatkam sobie nos. Trochę normalności.

Pozbyć się raz na zawsze uczucia tych mdłości.

Ale dobrze tak nie widzieć, słyszeć albo czuć?

Moje chęci- nie to samo, bo czy chcieć to móc?

Dobrze mieć wciąż tę świadomość nieszczelności świata,

Która się nie zmieni jeszcze przez najbliższe lata. 

J.M.