39. ,,2100"

2100

Czekam ciągle długie lata

Z cichym wiatrem co wymiata

Te wszystkie rozterki.

Już niedługo poznam prawdę

Mam nadzieję, że to warte

Te dziwaczne gierki.

Nie pamiętam z czyjej winy,

Nie pamiętam też przyczyny

Lecz tak właśnie miało być.

Nie zamknięte stare kwestie,

Czy coś spotka mnie tu jeszcze?

Lecz z tym wszystkim trzeba żyć.

W dwa tysiące setnym roku

O zachodzie w środku roku,

Kiedy tu nie będzie nas,

Kiedy życie porwie czas

I będziemy już gdzieś indziej

I nie będzie strachu nigdzie.

Wtedy znowu się spotkamy

Bo wyjaśnić wciąż coś mamy.

Co wyjaśnić?- spytasz się.

Co ja znów od Ciebie chcę?

Kwestię spraw nierozwiązanych

Tych od lat już zapomnianych!

Tu w tym czasie i przestrzeni,

Choć i tak to nic nie zmieni,

Chcę szczerości, nie ukrycia.

Jak nie z życiem, to bez życia.

Bo za życia życie życiu

Wciąż się chowa gdzieś w ukryciu.

J.M. 

Pozwolę sobie jeszcze wyjaśnić o co chodzi w tym wierszu, bo inspiracja gdzieś tam kiedyś była ;p Rozmawiałam kiedyś ze znajomym, o tym, że w życiu często bywa tak, że coś jest jest, a potem się kończy. Ktoś jest jest, a potem odchodzi. I nie wiemy czasem jaki był ku temu powód, często nie mamy też okazji by się tego dowiedzieć, więc żyjemy w tej niewiedzy, czasem chcąc się dowiedzieć 'dlaczego', lecz częściej po prostu zapominamy. I kolega się śmiał, że wszystkiego dowiemy się dopiero w 2100 roku, czyli innymi słowy, wtedy kiedy już opuścimy ten świat ;)