81.

Jeden z tych wierszy, których w ogóle nie umiem pojąć ... a to chyba trochę dziwne, żeby nie wiedzieć o co chodziło samemu sobie? Może ktoś wie?

Gdy świt zalśni znów i wbije

Promienie słońca przez okno,

I nawet gdy kwiat prze to zgnije,

Bo w ziemi ma wciąż zbyt mokro.

Gdy zmrozi chłód resztki ognia,

I gdy zmrozi resztki twej duszy,

I szybko ktoś za tym pogna.

Szukanie blasku wciąż kusi.

Gdy wyschnie spojrzenie zamknięte

I ciało zamieni się w proch,

Gdy zbudzisz upiory zaklęte ,

Że staną przed Tobą w rząd.

Gdy uśpisz uśpionych inaczej,

Co życia nie pogodzili

I ślady mają bliźniacze,

Bo w życiu się pomylili.

Ci sami co z Tobą wraz kroczą,

Ci sami co wierzą w niewiarę.

Zamknięci upiorną nocą

Kroczą za Tobą niedbale.

I kroczą we dnie i nocy,

O zmierzchu i o poranku

Choć pozbawieni są mocy

To idą wciąż bez ustanku.

I idą tak wprost przed siebie,

Bo idziesz przed nimi wciąż Ty.

Naiwni. Szaleją wciąż w gniewie.

Bo czują, obudzisz w nich sny.

J.M.

PS. Oooo widzę, że blogger się rozwija... dodali możliwość dodawania emotek i innych pierdułek 😮 szał