23. ,,Apokalipsa serc"

,,Apokalips serc"

Świat był kiedyś pełen piękna,

Lecz ta magia naglę pękła.

Zmiotła się wraz z nią ta dobroć,

Co mnożyła szczęście stokroć

I pozostał tylko grzech,

Który dzieli ludzki pech.

Teraz wszędzie są Demony,

Bo upadły już Anioły.

Nawet Bóg już w to nie wierzy

I z tym wszystkim się nie mierzy.

Że to jeszcze się naprawi?

Przelicz czyny na zamiary.

Świata nie da się naprawić,

Wszystkich ludzi nie da zbawić,

Wszystkich istnień uratować

I to zło wszak wymordować.

Nie da się też z losem igrać,

Coś byś zrobi, Ty nie wygrasz.

Zrozum, że tak będzie zawsze,

Choćbyś myślał, że masz rację.

Teraz wszędzie są Demony,

Bo wymarły już Anioły.

Dawno nadszedł koniec świata.

Ogarnęła ich zatrata,

Co zabrania spojrzeć w przód

No i dostrzec ludzki trud.

Przez to nikt nie zauważył,

Przez to nikt się nie odważył,

Aby spojrzeć w górę mógł

I zauważyć apokalipsy brud.

Choć niewielu to dostrzegło,

Choć niewielu to dosięgło,

Choć niewielu miało chęć,

Choć niewielu chciało chcieć,

To i tak jest ta nadzieja,

Że nadejdzie cud istnienia

I naprawi ludzki błąd

Za pomocą własnych rąk.

Albo ich, to zależy

Kto ma siłę się z tym zmierzyć,

Aby zdeptać martwy świat

I zasadzić nowy kwiat.

J.M.