35. ,,Cybermachina"

Kilka dni temu w TV leciał film "Człowiek przyszłości". Jest on o robocie, który pragną zyskać człowieczeństwo. Natchnęło mnie to trochę do napisania tego wiersza, choć przekaz jest całkowicie odwrotny.

"Cybermachina"

Nieracjonalnie odpływam w marzenia

Licząc się z tym, że nic to nie zmienia.

Oddaje się chwili bezdennej nicości

Zapominając o życia słabości.

W ciągłym zamknięciu przed światem zagłady

Choć wszyscy wciąż mówią, że nikt nie da rady,

To ja w akcie protestu pnę się ku zgubie

Nie tonąć w tej nic nie znaczącej chlubie.

Bez uczuć, emocji bez zrozumienia.

Wkładam tę maskę tak od niechcenia.

To mi pomaga myśleć, że nie czuje.

W środku, na wierzchu... wciąż się próbuję.

Bo tak jest łatwiej ''wyłączyć uczucia"

Poczuć się prawie jak w trakcie zatrucia.

Prawie jak robot wpaść w cyberakcje

Odpowiadać tylko na proste reakcje.

Bo po co się męczyć ciągłą niemocą?

Zwłaszcza, że nikt nie przyjdzie z pomocą.

Lepiej nic nie czuć. Wyłączyć wspomnienia,

Ograniczyć ciągłą potrzebę myślenia.

Nałożyć klapki na oczy i serce,

Związać ze sobą (w przenośni) też ręce.

Jak cybermachina ...

J.M.

34. ,,Bezsenność"

Bezsenność

Na pustkowiu wielu marzeń

Pod zaspanym, smętnym okiem

Dochodzi do wielu zdarzeń

W każdy wieczór tuż przed zmrokiem.

Pajac tańczy gdzieś cancana,

Czarny potwór goni ludzi,

Tam twa buzia roześmiana

To mnie zawsze szybko budzi.

Raz był las upiorny w nocy,

Raz rozpustny, wstydny sen,

Raz rozmowa o północy,

Lecz to było dawno hen.

Na pustkowie sennych marzeń

Dawno nie zawitał nikt.

Nie pamiętam starych zdarzeń

Nie pamiętam prawie nic.

J.M.

33. ,,Wojna dwóch światów"

Znów coś starego... tak się przeplata ze świeżymi wierszami, bo tych jakoś coraz mniej 

"Wojna dwóch światów"

Próbuję zapomnieć, lecz nie potrafię kłamać

I co dzień męczę się ze swoim wewnętrznym JA

Stwarzam pozory bezproblemowego życia

By inni nie pytali wciąż "co i jak".

Męczy mnie ta szopka idylli szczęścia

Lecz nie pokażę słabości

Nie chcę współczucia,

Żalu i litości.

Nie pokażę

Przegranej.

Nie

Ja!

J.M.

32. ,,W oczekiwaniu"

,,W oczekiwaniu"

Przerywam milczenie i głośno krzyczę!

Jak długo to robię? Nie wiem. Nie liczę.

Utkwiłam w tym syfie z zamkniętą wciąż drogą

I czekam żałośnie z olbrzymią już trwogą

Na nutkę litości i zrozumienia,

Z goryczą porażki, żalem wytchnienia.

Wciąż czekam na iskrę, światełko w tunelu!

Wiem, że dostaje je bardzo niewielu.

Lecz ja mam wiarę, że mnie się należy...

To tylko wiara...ja wierzę, ty wierzysz?

W świecie tym żyję od zawsze i wszędzie,

Lecz muszę wciąż wierzyć, że dobrze będzie.

Bo po coś wymyślił ktoś jedną z tych cnót.

Wciąż głupio się łudzę, to byłby mój cud.

W świecie ironii, kłamstwa i skazy

nie wchodź do jednej rzeki dwa razy!

J.M

Wiersz 31

Gdy zamknę swe oczy widzę wtem twoje

Czarne jak noc, prawie jak moje,

I patrzą się we mnie tak cały czas ...

Jakby nie było przez chwilę nas.

Zaklęci w tańcu jak Pani i Pan,

Schowani gdzieś w cieniu wychodząc z tych ram.

Muśnięcia warg tak bliscy... lecz nie wiem...

Bo jedno przy drugim nie pewne jest siebie.

Lecz może prawie jak statek o lód

Rozbije się między nimi ten chłód..

Choć mogą też skończyć na dnie jak Titanic...

Choć tak na prawdę nie chcą się ranić ...

J.M.

30. ,,Groby pomarłych kochanków"

To już gdzieś, kiedyś było, ale wciąż brak weny ...

,,Groby pomarłych kochanków"

Gdzie żeście poszli na leże?

Duchy pomarłych kochanków!

Odmówcie ostatnie pacierze

Wśród rozsypanych różanych płatków.

Nie słyszę w wichrze ni słowa,

Nie widzę żadnego obrazu,

Ja przecież jestem gotowa,

By ujrzeć was znów od razu.

Czekam tak sama w rozpaczy

Pogrążona w smutku i żałobie

Z nadzieją, że mnie uraczy

Jakaś niedbała myśl o Tobie.

Żyłam papierowym szczęściem

Mając was obojga.

Teraz spoczywacie wiecznie

W mogile przeznaczonej dla trojga.

J.M.